Analisti serb: E ashtuquajtura zyra për Kosovën u hap për akuza false dhe glorifikim të Aleksandar Vuçiqit

Ljubodrag Stojadinoviq, analist politik serb ka bërë një përmbledhje të vendimit të Serbisë për ta themeluar një zyrë, të cilën ata e quajtën “Zyra për Kosovë”.

Sipas analistit serb, kjo zyrë u shpik për të mbledhur e shpërndarë lajme që përmbajnë inate të vecanta politike.

Thelbi i tyre, sipas analistit është të ankohen për faktin se dikush po na bën vazhdimisht keq dhe padrejtësi, “edhe pse ne nuk e lejojmë me asnjë çmim”.

“Shefi i parë i asaj bote paralele për t’u marrë me të pazgjidhshmen ishte Marko Gjuriq, i krijuar posaçërisht për akuza false. Detyra e tij ishte të raportonte vetëm atë që nuk ndodhi dhe mund të ndodhte, ose çfarë ndodhi dhe ne e bëmë të pamundur. Kosovën e shpëton vepra heroike e A. Vuçiqit, burrëria e të cilit shumë kohë më parë e ka tejkaluar guximin personal. Ai mposht armiqtë që krijon vazhdimisht në distancë. Në Kosovë, Marko ishte tregimtar i fitoreve dhe baterist pa asnjë sens ritmi”, thotë Stojadinoviq.

Sipas analistit, më shumë se një herë, Marko bëri shpërthime të marra.

“Ai kishte pikturuar një tren ortodoks (maj 2017) dhe performoi me kërcime të furishme në atë vend të shenjtë lëvizës, duke synuar të çonte një kompozim të papërmbajtshëm Svetosava në Mitrovicë. Derisa e ndaluan në Fushë Kosovë. Marko kishte kërcyer disa ndalesa më parë dhe kishte ikur në kohë. Më vonë, thuajse nuk kishte asnjë lajm se çfarë ndodhi me atë faltore në hekurudhë, as çfarë po bëjnë sot piktorët dhe fanatikët e saj të ikonave që u nisën në atë udhëtim fatal”.

Analisti kujton edhe kohën kur Gjuriq u arrestua dhe bëri skena për t’u bërë hero në sytë e serbëve.

Ky është teksti i plotë i analistit Ljubodrag Stojadinoviq

Diku është një zyrë që në mungesë të ideve të mira është emërtuar Zyra për Kosovë. Ekzistenca e diçkaje që është vetëm një zyrë (zyrë, dhomë, sekretariat, degë, zyrë) është sigurisht një mesazh për tepricën e një vendi të tillë. Asgjë nuk ndodh në të, sepse nuk kishte asnjë qëllim që të ndodhte asgjë atje.

Zyra për Kosovë u shpik si një kornizë për mbledhjen e rrethanave të paqarta dhe të pazgjidhshme që heshtin, ose lajmet e këqija shpallen me një gazetë klerikësh Ezopianë të hijezuar me një lloj inati të veçantë patriotik.

Por në atë roje të inatosur për padrejtësitë e vazhdueshme ndaj të cilave jemi të ekspozuar, përveç thënieve të përgjithshme që nuk do të japim ose nuk do të lejojmë ose nuk do të pranojmë kurrë, nuk ka patriotizëm apo diçka të ngjashme. Zyra është një vend për mohimin e të gjitha ndjenjave, ajo ushqen përtej kufijve të tolerancës njoftime të mërzitshme të zbrazura nga kuptimi. Thelbi i tyre është të ankohemi për faktin se dikush po na bën vazhdimisht keq dhe padrejtësi, edhe pse ne nuk e lejojmë me asnjë çmim.

Shefi i parë i asaj bote paralele për t’u marrë me të pazgjidhshmen ishte Marko Gjuriq, i krijuar posaçërisht për një temë sykofantike. Detyra e tij ishte të raportonte vetëm atë që nuk ndodhi dhe mund të ndodhte, ose çfarë ndodhi dhe ne e bëmë të pamundur. Kosovën e shpëton vepra heroike e A. Vuçiqit, burrëria e të cilit shumë kohë më parë e ka tejkaluar guximin personal. Ai mposht armiqtë që krijon vazhdimisht në distancë. Në Kosovë, Marko ishte tregimtar i fitoreve dhe baterist pa asnjë sens ritmi.

Konsull i përhershëm i pathyeshmërisë së komandantit dhe burim mesazhesh se ne jemi më të fortë dhe më të zgjuar se vendasit inferiorë që përpiqen më kot të shkatërrojnë racën serbe.

Më shumë se një herë, Marko bëri shpërthime të marra. Ai kishte pikturuar një tren ortodoks (maj 2017) dhe performoi me kërcime të furishme në atë vend të shenjtë lëvizës, duke synuar të çonte një kompozim të papërmbajtshëm Svetosava në Mitrovicë. Derisa e ndaluan në Fushë Kosovë. Marko kishte kërcyer disa ndalesa më parë dhe kishte ikur në kohë. Më vonë, thuajse nuk kishte asnjë lajm se çfarë ndodhi me atë faltore në hekurudhë, as çfarë po bëjnë sot piktorët dhe fanatikët e saj të ikonave që u nisën në atë udhëtim fatal.

Një herë dyshohet se u arrestua Marko dhe ai bëri me dorë nga vrima e blinduar, duke treguar se nuk do të dorëzohej, edhe sikur të mbetej aty si serb i fundit.

E përzunë po atë ditë, edhe pse ai do të kthehet të paktën edhe një herë atje për të brohoritur për krijuesin e tij me Milan Radoiciq dhe tre famullitarë të tjerë, para se ta informojnë se kanë fituar diçka me 5:0 me klithma legjendare për nder të serbit të parë.

Pas një karriere torturuese si mjeshtri dhe oborrtari më i shquar, Marko mori një pozicion ekselence në Uashington.

Petar Petkoviq, një nëpunës pa buzëqeshje dhe shprehje, vjen në karrigen e tij të zyrës për të vazhduar punën në një dhomë aq të panevojshme si në kohën kur u themelua. Ajo (zyra) mbahej vetëm nga zakoni i kryerjes së detyrave, kotësia e të cilave ishte bërë rutinë.

Siç ishte, Markoja kishte një forcë shtytëse të paturpshme që e nxirrte përtej çdo logjike dhe në atë lëvizje dukej sikur diçka kishte një qëllim të vetin të errët. Marko e gjeti veten në persekutimin e serbëve të padisiplinuar, të atyre që e ndienin se ishte nën nderin e tyre ta ndiqnin atë ose Milan Radoiciqin.

Dhe për këtë, ata u nënshtruan dhunës ose humbën kokën. Mizoria tinëzare e Gjuriqit dukej si një tipar i fshehur i kllounit të oborrit, por ai i pëlqente veprimet në të cilat tregonte forcën e banditëve besnikë.

Kur të ikin nderimet që ka ende, ai do të duhej të thoshte se ku ishte dhe çfarë po bënte nga Zyra, e cila dalëngadalë po mbyllet nën Petar Petkoviq. Dhe ky është rezultati më i mirë për një çështje kaq të kotë.

Që nga dita e parë kur u nominua si pasardhës i Gjuriqit, Petkoviq ka dhënë deklarata dhe nuk është ndalur asnjëherë së bëri. Askush nuk do ta dinte nëse ekziston një njeri i tillë dhe çfarë bën ai, as nuk do t’i interesonte askujt, nëse nuk do të ishin tingujt këmbëngulës që tërheqin disi vëmendjen te folësi. Pra, për çfarë po flet Petar Petkoviq?

Asgjë, natyrisht, dhe aty qëndron zgjidhja e dyshimit për arsyet e ekzistencës së tij. U përpoqa të gjeja diçka nga deklarata e tij dje, por asgjë nuk doli. Prandaj fjalimet e tij publike janë të qepura në mënyrë që pa kuptim dhe rëndësi të zgjasin shumë pak. Në fakt, edhe sikur të bënte maksimumin dhe të kërkonte brenda vetes fjalë e fjali për t’i dhënë ndonjë kuptim asaj që thoshte, asgjë nuk do të ndryshonte. Petkoviq tashmë po bën më të mirën, kjo është më e mira që mund të bëjë.

Askujt nuk i intereson ajo gjuhë e tharë, sepse askush nuk e dëgjon Petkoviqin, as ai që e solli atje. Petkoviq as nuk flet që ta dëgjojë kush, ai thjesht vonon pjesën e dikujt tjetër në punën e tepërt. Ai është i ngarkuar t’u tregojë qytetarëve që nuk e dinë se për çfarë bëhet fjalë, për atë që nuk ekziston më. Për të lënë të paktën iluzionin, aty ku merret, se ka ende diçka për të folur. Ai fjalim pa përmbajtje është i vetmi tingull që ende e mban Zyrën në krye të lajmeve të fundit.

(Kosova Sot Online)